Διαλύθηκαν τα πέπλα του φωτός και της σκιάς και κάθε πάχνη θλίψης χάθηκε κι αυτή, μακριά ταξίδεψαν όλες οι αυγές της φευγαλέας χαράς, φευγάτοι κι οι θαμποί αντικατοπτρισμοί των αισθήσεων.
Χάθηκαν οι πλανερές σκιές στην οθόνη του δυϊσμού. Η θύελλα της μάγια κόπασε, με το μαγικό ραβδί της βαθιάς διαίσθησης, Παρόν, παρελθόν,μέλλον, δεν υπάρχουν πια για μένα, παρά μόνο εγώ, παντού εγώ, πάντα εγώ, πλανήτες, αστέρια, αστερόσκονη και γη, εκρήξεις ηφαιστείων, κατακλυσμοί, απύθμενα, φλέγοντα βάραθρα της Δημιουργίας, παγετώνες, ακτίνες υπερκόσμιες, διάπυρες πλημμύρες ηλεκτρονίων, σκέψεις ανθρώπινες, περασμένες, τωρινές κι αυτές που θα ‘ρθουν, κάθε χορταράκι, εγώ κι όλη η ανθρωπότητα, κάθε μόριο συμπαντικής σκόνης, θυμός, απληστία, καλό, κακό, σωτηρία, λαγνεία, τα πήρα μέσα μου και τα μετέτρεψα όλα σ’έναν ωκεανό από αίμα της ίδιας μου της ύπαρξης του Ενός.
Χαρά που καίει, συδαυλισμένη απ’το διαλογισμό τυφλώνει τα δακρυσμένα μάτια μου, ξεσπά σε αθάνατες φλόγες ευδαιμονίας, που κατακαίνε τα δάκρυά μου, το σώμα μου, τα πάντα μου.
Εσύ είσαι εγω κι εγώ είμ’ εσύ, Η Γνώση, ο Γνώστης, το Γνωστό, όλα ένα! Αδιάκοπη συγκίνηση κι ατάραχη παντοτινή γαλήνη. Ευδαιμονία πέρα απ’ τη φαντασία ή την προσδοκία, Ευδαιμονία του Samadhi!
Όχι χωρίς συνείδηση κατάσταση ούτε ναρκωτικό της θέλησης χωρίς επιστροφή, το Samadhi διευρύνει της συνείδησης μου το βασίλειο, πέρα απ’τα όρια του θνητού κορμιού μου, στα πέρατα της αιωνιότητας, όπου Εγώ, η συμπαντική Θάλασσα, παρακολουθώ το μικρό εγώ να ταξιδεύει μέσα Μου, Ακούω τον ψίθυρο των μορίων της ύλης και να! Η σκοτεινή γη, τα βουνά κι οι πεδιάδες αναλύονται σε φώς! Οι θάλασσες σε ατμούς και νεφελώματα!
Το ΩΜ πνέει πάνω απ’τους ατμούς και διαλύει τα πέπλα τους, ωκεανοί αποκαλύπτονται, λαμπερά ηλεκτρόνια, μέχρι το στερνό ήχο του κοσμικού τυμπάνου, τα δυνατά φώτα εξαφανίζονται και στη θέση τους φέγγουν οι ακτίνες της αιωνιότητας, της ευδαιμονίας που τα πάντα διαποτίζει.
Απ’ τη χαρά γεννήθηκα, για τη χαρά ζω, στην ιερή χαρά λιώνω. Είμαι ένας νους-ωκεανός, που πίνω όλα τα κύματα της Δημιουργίας.
Τα τέσσερα πέπλα που σκεπάζουν το στέρεο και το υγρό, το φως και τους ατμούς, ανασηκώνονται. Εγώ, στα πάντα μέσα, εισέρχομαι στο Μεγάλο μου Εαυτό. Για πάντα χάνονται οι άστατες σκιές που τρεμοσβήνουν της μνήμης της θνητής΄ ακηλίδωτος ο πνευματικός μου ουρανός – Και μπρος και πίσω και ψηλά΄ η Αιωνιότητα και γω, μια και μόνη αχτίδα.
Από μικρή φυσαλίδα γέλιου, έγινα η ίδια η Θάλασσα της Χαράς.
